Ο σπόρος ο καλός και το εύφορο χώμα

του Άρη Δαβαράκη

Πολλή ζέστη αδέρφια. Θές να βρεις τρόπο να το σκάσεις από την Αθήνα και από τα τόσα της προβλήματα και να μεταφερθείς εκεί που οι «καταναλωτές» γίνονται άνθρωποι (για να θυμηθούμε τον Γιάννη Μακριδάκη που ζει στη Χίο, ξυπνάει με την ανατολή του ηλίου και ασχολείται με το μποστάνι του και τους πολύτιμους σπόρους του – τους κληρονομημένους από μια πολύ αθώα και διατροφικά υγιέστατη εποχή). Διάβασα το τελευταίο του βιβλίο «Του Θεού το μάτι» και μετά το ξαναδιάβασα.
Με ηρεμεί ο τρόπος που γράφει (γιατί είναι πραγματικός λογοτέχνης) αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή γύρω του και μέσα του. Δείχνει για τη ζωή και για ότι την «συνθέτει», για κάθε ζωντανό πλάσμα, έναν σεβασμόπολύ σπάνιο στην εποχή μας και έχει καταλάβει, νωρίτερα από τους πολλούς, ότι αυτή η ζωή που κάνουμε εμείς εδώ στις πόλεις και τα περίχωρά τους δεν είναι ζωή –είναι, στην ουσία, παραίτηση.

Πολλοί είναι αυτοί που ενοχλούνται από αυτές τις απόψεις και τις χαρακτηρίζουν μέχρι και «σνομπίστικες» γιατί, λένε, δεν μπορεί κανείς να ζει φυτεύοντας κολοκυθάκια και ντοματούλες σε κάποιο εξοχικό χωράφι, ο «αγώνας» σου λένε είναι εδώ, στην Ρωμαϊκή Παλαίστρα του ανταγωνισμού και της αλληλοφαγωμάρας. Εγώ δεν είμαι πια καθόλου βέβαιος ότι καταλαβαίνω τι εννοούν οι υπερασπιστές του mainstream τους οποίους ο Μακριδάκης ονομάζει «καταναλωτές» και όχι απλά ανθρώπους. Όσο και αν στ’ αυτιά πολλών από μας αυτές οι απόψεις ακούγονται από ακραίες ως και «φανατικές», δυστυχώς (και ευτυχώς) κρύβουνε μέσα τους τον πραγματικό σπόρο που φέρνει καρπό αληθινό για την ουσία -και όχι για το περιτύλιγμα.

Τα πράγματα, αν το καλοσκεφτείς, είναι απλά. Αν υπάρχει καθαρή καρδιά και μυαλό καθαρό, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει αλλοιώς – σε άλλα επίπεδα ποιότητας και ουσίας. Άντε όμως τώρα να μετατοπίσεις τον ενδιαφέρον των περισσότερών από μας από την «ποιότητα» μιας μπλούζας Ralph Lauren, στην ποιότητα μιας κατακόκκινης καλής ντομάτας που γεννήθηκε από το σπόρο που φυτεύτηκε προσεχτικά στη γη, χωρίς χημικά και άλλες εκσυγχρονισμένες παλαβομάρες. Χρειάζεται πολλή δουλειά για αρκετές γενιές για να μπορέσει η ανθρωπότητα να ξαναδεί με βλέμμα καθαρό την ζωή πέρα από
Ο σπόρος ο καλός και το εύφορο χώμα. του Άρη Δαβαράκη



το οικονομικό κέρδος, μετρώντας το κέρδος σε άλλη μονέδα, πνευματικότερη και γειωμένη.

Τα σκέφτομαι αυτά καθώς «την παλεύω» στην καθημερινότητα με έναν καινούργιο ενθουσιασμό που είχα δεκαετίες να τον νοιώσω. Είναι κυρίως η δουλειά για toportal.gr που, χωρίς να το επιδιώξω, με φέρνει κάθε μέρα και πιο κοντά σε ανθρώπους που σκέφτονται και αγαπούν, που δημιουργούν και αγαπούν, που αγωνιούν και αγωνίζονται επειδή αγαπούν. Δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά όλοι αυτοί, εδώ ήταν, ανάμεσά μας. Αλλά η μεγάλη δυσκολία που ζήσαμε και ζούμε τα τελευταία χρόνια, χωρίς να το επιδιώξει κανείς, χώρισε εύκολα την ήρα από το στάρι και είδαμε όλοι πιο καθαρά που υπάρχει φώς στα βλέμματα και τα χαμόγελα –για να οδηγηθούμε με ασφάλεια σε μιαν Ιθάκη όχι μυθική αλλά εφικτή στον ρεαλισμό. Όλη αυτή η θετική ενέργεια που «απελευθέρωσε» άθελά της η κρίση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον παγκόσμιο καπιταλιστικό «μηχανισμό» είναι ενέργεια καθαρά αγαπητική.

Μέσα στις πολύ μεγάλες δυσκολίες ξανανιώσαμε εμείς οι «καταναλωτές» την τεράστια δυναμική και ιαματική ενέργεια της αγάπης που μετακινεί και βουνά, θεραπεύει ασθένειες βαθειά κρυμμένες στην ψυχή και στο σώμα και οδηγεί τον άνθρωπο να περπατήσει σωστά, στο δικό του μονοπάτι, με πίστη, αποφασιστικότητα και ελπίδα αδιαπραγμάτευτη για Φώς καθαρό.

Τελικά νομίζω ότι γράφω έτσι
Πηγή: Ο σπόρος ο καλός και το εύφορο χώμα. του Άρη Δαβαράκη - RAMNOUSIA σήμερα επειδή είμαι επηρεασμένος πολύ θετικά από «Του Θεού το Μάτι» -που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ. Θυμήθηκα τα βασικά διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντάς το: Από την αγκαλιά της μάνας μου μέχρι του Νείλου τ’ αμμοχώραφα που εκθρέψανε τα 11 πρώτα χρόνια μου στον πλανήτη.

Κάνει πολλή ζέστη αλλά νοιώθω πραγματικά τόσο πολύ «καλά» γιατί δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι στα 61 μου χρόνια θα ξεκίναγα πάλι από την αρχή αυτό το ταξίδι της «ανακάλυψης», της εσωτερικής αλλά και της άλλης, της εξερεύνησης των μεγάλων μυστηρίων της ταπεινής μας καθημερινότητας που είναι φορτωμένη όλο το μεγαλείο του σύμπαντος. Έχω την αίσθηση ότι και αυτό το χρωστάω στην «κρίση».

Εδώ που τα λέμε, ακόμα και ο κατακλυσμός του Νώε, μια «μεγάλη ευκαιρία» δεν ήτανε;


Πηγή:
Toportal