Από τη στιγμή που η έντυπη αρθρογραφία παραχώρησε ένα μεγάλο μέρος του βασιλείου της στη διαδικτυακή αρθρογραφία, την “προικοδότησε” και με το ανάλογο μέρος της δεοντολογίας της, που αφορούσε το δημόσιο διάλογο μέσω των σχολίων και των σχολιαστών. Το δικαίωμα της ανωνυμίας ή ψευδωνυμίας των σχολιαστών έδωσε τόση ανεξέλεγκτη δύναμη στο σχολιασμό, όσο και αυθαιρεσία και ελαφρότητα που, δυστυχώς, έτσι επικάλυψε κάθε βαρύνουσα “φωνή”, που είχε κάθε δικαίωμα, μέσα από την έγκυρη και εμπεριστατωμένη άποψή της, να λειτουργήσει ως καταλύτης στο έργο του αρθρογράφου.
Κι ενώ ο επώνυμος σχολιαστής είτε με την ευθυκρισία και το θάρρος της γνώμης του είτε με το σεβασμό στο πρόσωπο που έκρινε, έδειχνε το ήθος και το επίπεδο της δημοσίευσής του, το αντίθετο ήρθε να αποδείξει στο διαδικτυακό τύπο ο ανώνυμος.
Πίσω από τούτη την ασπίδα του, και χωρίς ουσιαστικές συνέπειες, μπόρεσε να αναδείξει όλες τις σκοτεινές πτυχές της συνείδησής του με θράσος, ανευθυνότητα, κακεντρέχεια μέσα από τα προσωπικά, κοινωνικά και ιδεολογικά απωθημένα του. Και όλα αυτά όταν ο αρθρογράφος βρίσκεται “με την πλάτη στον τοίχο”, μη έχοντας πώς να αμυνθεί των θέσεών του υπό τον καταιγισμό ύβρεων, βωμολοχιών, λοιδοριών ενός σχολιαστή που επιτίθεται και δεν αντιπαρατίθεται.
Παρόλο που ο διαχειριστής κάθε ιστοχώρου έχει δικαίωμα να αφαιρέσει σχόλια που προσβάλλουν τους σκοπούς λειτουργίας του, αλλά και την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του θιγομένου, παρόλο που ο θιγόμενος έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Πολιτείας να του κοινοποιήσουν την ταυτότητα του υβριστή-σχολιαστή, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται ούτε λύνει το πρόβλημα στη ρίζα του μια και αυτό δεν είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει τροχοπέδη σε απρεπείς συμπεριφορές παρόμοιων ατόμων.
Ένα υβριστικό σχόλιο επιφέρει διπλή ζημιά στον ιστοχώρο που φιλοξενείται: Αφενός μεν μειώνει την επισκεψιμότητα σ΄ αυτόν υποβιβάζοντας κάθε θετικό στοιχείο που συναρτάται με τη φήμη του, αφετέρου υποβιβάζει το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου υπερβαίνοντας κάθε δεοντολογία και εξαντλώντας την ανοχή των αναγνωστών-επισκεπτών απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις ούτως ή άλλως καταδικαστέα.
Έχει συμβεί σχεδόν σε όλους όσους αρθρογραφούν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους νοσηρές συμπεριφορές. Ο ποιητής του Αιγαίου, ο Οδυσσέας Ελύτης, έγραφε πως “…την Άνοιξη αν δεν την βρεις, τη φτιάχνεις…”. Για όσους λοιπόν ψάχνουν την “Άνοιξη” μέσα από το σεβασμό, την αξιοπρέπεια και το ήθος, ενώ απέναντί τους έχουν αυτούς που έμαθαν να ζουν μέσα στο σκοτάδι της ανωνυμίας, του δογματισμού και της προσωπικής επιβολής μέσω θρασύδειλου, ανερμάτιστου, προσβλητικού ή απειλητικού εξουσιαστικού τους λόγου, η λύση είναι μία: Απαξία!! Είναι γνωστό πως κάθε μονοπάτι έχει λακκούβες και λάσπη. Οι λακκούβες όμως και η λάσπη θα μας διδάξουν πού πρέπει να πατάμε και πού όχι.
Ας δώσουμε την πρέπουσα εκτίμηση και σεβασμό μόνον σ΄ όσους κριτικάρουν καλόπιστα και δημιουργικά, ευγενικά και διακριτικά, αυστηρά και δίκαια, προσφέροντας μέρος του εαυτού τους, των δυνατοτήτων τους, των ικανοτήτων τους, για να βελτιώσουν το κοινωνικό σύνολο, τηρώντας έμπρακτα τον πλατωνικό κανόνα ζωής του “γνῶθι σαὐτόν”. Τούτος ο κανόνας ζωής είναι μόνο για όσους δεν αφήνουν το νου τους σε αδράνεια, για όσους ψάχνουν μέσα από τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους το “βέλτιστον”, για όσους “δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό”, για όσους “δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο”, για όσους δεν υποτάσσονται στα ρεύματα των καιρών, για όσους “οι καρδιὲς” τους “δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο” του καθαρού και έντιμου λόγου .-
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου