Αν αναλογιστούμε τον τρόπο που οδηγηθήκαμε στην κάλπη της 18ης του Μάη αλλά και το φόβο μας μπροστά στη υπέρβαση, που θα έφερνε κάτι το διαφορετικό στη ζωή μας από εκείνο που σήμερα βιώνουμε ως δίλλημα και διέξοδο, θα διαπιστώσουμε ότι φτάσαμε ξανά στην πόλωση του «μη χείρον βέλτιστον». Έτσι την επομένη Κυριακή, 25 του Μάη, αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε όχι το «βέλτιστον» αλλά το «μη χείρον».
Αυτό άραγε επεδίωκαν, τέσσερα χρόνια τώρα, οι δημοτικές αρχές που έκαναν πράξη όχι τα όνειρα των δημοτών τους αλλά τις επιταγές της εξουσίας ως διαχειριστή φοροκαταιγίδων και απαξίωσης ενός ολόκληρου λαού με τη στέρηση των βασικότατων κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων;
Αυτό άραγε επιδιώκαμε εμείς; Να επιλέξουμε, δηλαδή, με την ψήφο μας –το μόνο δικαίωμα που μας άφησαν ζωντανό οι μακελάρηδες της ζωής μας- την εξασφάλιση της εφήμερης, της προσωρινής, της ψεύτικης ελπίδας για εργασία δική μας ή του παιδιού μας, για το μαγαζάκι μας, τη μικρή καταχρεωμένη επιχείρησή μας ή να εξασφαλίσουμε μια τοπική διοίκηση ειλικρινή, χωρίς ψεύτικα ταξίματα, μια διοίκηση διεκδικητική απέναντι στο κράτος, αγωνιστική για τα δικαιώματα του λαού που υπηρετεί;
Επιδιώκαμε πρωτοεμφανιζόμενους και «άφθαρτους» στην τοπική διοίκηση, προασπιστές όμως της βαρβαρότητας της αριστοκρατίας και του πλούτου ή πρωτοεμφανιζόμενους «άφθαρτους», διεκδικητές, τολμηρούς, αποφασιστικούς, μαχητές και εραστές της ζωής που μας άρπαξαν οι δυνάστες εντολοδόχοι του οικονομικού προτεκτοράτου που ζούμε;
Επιδιώκαμε να γίνουμε κοινωνοί μιας ψεύτικης σοφίας ή αμπελοφιλοσοφίας που κατακλύζει καθημερινά τη μικρή μας κοινωνία από πρόσωπα που μιλάνε κατά παραγγελίαν, εκ του ασφαλούς και από του «καναπέως» πάντοτε, με τσιτάτα που ποτέ δεν άγγιξαν τους ίδιους, μια και αναθράφηκαν σε πολιτικές και οικογενειακές γυάλες ασφαλείας; Πώς να παραδειγματίσεις αν δεν ματώσεις, αν δε γνωρίσεις το άδικο κι αν δεν αγωνιστείς γι΄ αυτό;
Επιδιώκαμε να συνεχίσουμε την απεχθώς επιβεβλημένη μιζέρια στη ζωή μας που όρισαν ξένοι, μέσα από μια εικονική πραγματικότητα, μέσα από τσούφια ιδανικά, μέσα από μια αμφίβολή ηθική (βλέπε τη ζουγκλοποίηση και τους κοινωνικούς αυτοματισμούς), μέσα από ένα «εγώ» που δεν είναι καν δικό μας;
Επιδιώκαμε, αναμασώντας το λουκούμι της δήθεν «κοινής λογικής» και των «κοινών πεποιθήσεων» -που μόνο κοινά δεν είναι- να αγόμαστε και να φερόμαστε «συμμορφωμένοι προς τας υποδείξεις», συμμορφωμένοι προς τις παράλογες απαιτήσεις ενός φονικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που τείνει να μας εξαφανίσει, γιατί φοβόμαστε να υψωθούμε διαφορετικοί σε σχέση με τους άλλους;
Επιδιώκαμε να μείνουμε άβουλα γρανάζια του κεφαλαίου, ασήμαντοι και υποταγμένοι στους κοσμοκράτορες και στα ντόπια στηρίγματά τους, που γρήγορα θα δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο ή άφοβοι, ενωμένοι και πεισμωμένοι να αλλάξουμε ρότα σε τούτη την αδικία που μας σκοτώνει μέρα με τη μέρα;
Ακόμη και τώρα, κυριαρχώντας του φόβου μας, ας αγνοήσουμε τις Σειρήνες του, που χαϊδεύουν τα αυτιά μας με ένα τραγούδι λησμονιάς, ένα τραγούδι που βιάζει και παραλύει τη συνείδηση, για να την κάμει κτήμα του και δουλικό του. Ας μη ξεχάσουμε ότι τα διλλήματα και τα αδιέξοδα δημιουργούνται εκ των πραγμάτων, για να αποδυναμώνουν την «άλλη φωνή», τη δυνατή, την καθαρή, την αληθινή∙ τη δική μας φωνή.
Ας μην αποτελέσουμε το αναλώσιμο υλικό και το φαλάγγι που θα συνθλιβεί την επόμενη Κυριακή από το βάρος εκείνων που επιδιώκουν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο της εξαθλίωσής μας μέσω της αριστοκρατίας του πλούτου.-
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Γραφείο Τύπου Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου
Αυτό άραγε επεδίωκαν, τέσσερα χρόνια τώρα, οι δημοτικές αρχές που έκαναν πράξη όχι τα όνειρα των δημοτών τους αλλά τις επιταγές της εξουσίας ως διαχειριστή φοροκαταιγίδων και απαξίωσης ενός ολόκληρου λαού με τη στέρηση των βασικότατων κοινωνικών αγαθών και δικαιωμάτων;
Αυτό άραγε επιδιώκαμε εμείς; Να επιλέξουμε, δηλαδή, με την ψήφο μας –το μόνο δικαίωμα που μας άφησαν ζωντανό οι μακελάρηδες της ζωής μας- την εξασφάλιση της εφήμερης, της προσωρινής, της ψεύτικης ελπίδας για εργασία δική μας ή του παιδιού μας, για το μαγαζάκι μας, τη μικρή καταχρεωμένη επιχείρησή μας ή να εξασφαλίσουμε μια τοπική διοίκηση ειλικρινή, χωρίς ψεύτικα ταξίματα, μια διοίκηση διεκδικητική απέναντι στο κράτος, αγωνιστική για τα δικαιώματα του λαού που υπηρετεί;
Επιδιώκαμε πρωτοεμφανιζόμενους και «άφθαρτους» στην τοπική διοίκηση, προασπιστές όμως της βαρβαρότητας της αριστοκρατίας και του πλούτου ή πρωτοεμφανιζόμενους «άφθαρτους», διεκδικητές, τολμηρούς, αποφασιστικούς, μαχητές και εραστές της ζωής που μας άρπαξαν οι δυνάστες εντολοδόχοι του οικονομικού προτεκτοράτου που ζούμε;
Επιδιώκαμε να γίνουμε κοινωνοί μιας ψεύτικης σοφίας ή αμπελοφιλοσοφίας που κατακλύζει καθημερινά τη μικρή μας κοινωνία από πρόσωπα που μιλάνε κατά παραγγελίαν, εκ του ασφαλούς και από του «καναπέως» πάντοτε, με τσιτάτα που ποτέ δεν άγγιξαν τους ίδιους, μια και αναθράφηκαν σε πολιτικές και οικογενειακές γυάλες ασφαλείας; Πώς να παραδειγματίσεις αν δεν ματώσεις, αν δε γνωρίσεις το άδικο κι αν δεν αγωνιστείς γι΄ αυτό;
Επιδιώκαμε να συνεχίσουμε την απεχθώς επιβεβλημένη μιζέρια στη ζωή μας που όρισαν ξένοι, μέσα από μια εικονική πραγματικότητα, μέσα από τσούφια ιδανικά, μέσα από μια αμφίβολή ηθική (βλέπε τη ζουγκλοποίηση και τους κοινωνικούς αυτοματισμούς), μέσα από ένα «εγώ» που δεν είναι καν δικό μας;
Επιδιώκαμε, αναμασώντας το λουκούμι της δήθεν «κοινής λογικής» και των «κοινών πεποιθήσεων» -που μόνο κοινά δεν είναι- να αγόμαστε και να φερόμαστε «συμμορφωμένοι προς τας υποδείξεις», συμμορφωμένοι προς τις παράλογες απαιτήσεις ενός φονικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που τείνει να μας εξαφανίσει, γιατί φοβόμαστε να υψωθούμε διαφορετικοί σε σχέση με τους άλλους;
Επιδιώκαμε να μείνουμε άβουλα γρανάζια του κεφαλαίου, ασήμαντοι και υποταγμένοι στους κοσμοκράτορες και στα ντόπια στηρίγματά τους, που γρήγορα θα δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο ή άφοβοι, ενωμένοι και πεισμωμένοι να αλλάξουμε ρότα σε τούτη την αδικία που μας σκοτώνει μέρα με τη μέρα;
Ακόμη και τώρα, κυριαρχώντας του φόβου μας, ας αγνοήσουμε τις Σειρήνες του, που χαϊδεύουν τα αυτιά μας με ένα τραγούδι λησμονιάς, ένα τραγούδι που βιάζει και παραλύει τη συνείδηση, για να την κάμει κτήμα του και δουλικό του. Ας μη ξεχάσουμε ότι τα διλλήματα και τα αδιέξοδα δημιουργούνται εκ των πραγμάτων, για να αποδυναμώνουν την «άλλη φωνή», τη δυνατή, την καθαρή, την αληθινή∙ τη δική μας φωνή.
Ας μην αποτελέσουμε το αναλώσιμο υλικό και το φαλάγγι που θα συνθλιβεί την επόμενη Κυριακή από το βάρος εκείνων που επιδιώκουν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο της εξαθλίωσής μας μέσω της αριστοκρατίας του πλούτου.-
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Γραφείο Τύπου Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου